| 
| Odsłony: 5221. Brudne uszy u kota
Jeśli Wasz kot ma brudne uszy, należy mu je wyczyścić! Do tego potrzebny jest patyczek do uszu i w sumie nic więcej. Nie każde brudne uszy to od razu choroba, ale pamiętajcie, że jeśli po wyczyszczeniu, uszy Waszego kota zrobią się bardzo szybko znów brudne, najprawdopodobniej są one chore. Może to być świerzb lub zapalenie bakteryjne, grzybicze… W każdym z tych wypadków musicie udać się do weterynarza. Ten najprawdopodobniej sprawdzi co w uszach piszczy i zapisze maść do smarowania. Cały proces nie jest trudny, ale niezauważone i nieleczone uszy u kota mogą niestety przekształcić się w ciężką chorobę, dlatego lepiej iść do weterynarza wcześniej niż za późno.
2. Czerwone dziąsła kota
Podobno koniowi się w zęby nie zagląda, ale kotu czasami warto! Nasze koty niestety nie potrafią nam powiedzieć, że coś je boli. Problem choroby przyzębia u kota może być dla nich bardzo uciążliwy, szczególnie kiedy są to koty karmione karmą suchą. Mało kto wie jak powinno wyglądać zdrowe przyzębie, a jak chore i bolące, dlatego pokazuje przykłady:
Jeśli wasz kot ma czerwone dziąsła, tak jak na zdjęciu po lewej, musicie koniecznie iść do weterynarza. Niejednokrotnie, choroba dziąseł u kota jest oznaką czegoś bardziej skomplikowanego i nieprzyjemnego, dlatego nie czekajcie!
3. Długie pazury.
Oj tak! Każdy świeżoupieczony właściciel kota ma zagwozdkę jak obciąć kotom pazury. Faktem jest, że najlepiej jest zacząć uskuteczniać zabiegi od jak najwcześniejszych lat. Małe koty powinny być przewracane na plecy, dotykane po łapach i uszach, głaskane po całym ciele, po to aby się do tego przyzwyczaiły i żeby ‚na stare lata’ dawały sobie robić zabiegi kosmetyczne bez zbędnych wygibasów.
4. Stan sierści kota
Wypadająca sierść kotów, która zostaje nam na meblach, ubraniach i dywanach jest jednym z największych minusów posiadania kotów. Aby odpowiednio zadbać o kota należy wiedzieć, że na stan jego sierści, wpływa wiele czynników.
Jeśli chcecie mieć zdrowego kota o zdrowej sierści to musicie go przede wszystkim odpowiednio karmić. Posty o jedzeniu możecie znaleźć tu: KARMY MOKRE, KARMY SUCHE. Koty muszą mieć dostarczane kwasy Omega 3 i 6, muszą dostawać w małych ilościach warzywa, bardzo dobrze robi na sierść jajko (nie koniecznie kurze, może być przepiórcze). Pamiętajcie żeby lepiej podawać kotu samo żółtko, bez białka. Dlaczego? Przeczytajcie w moim artykule o tym CZEGO NIE POWINNIŚMY DAWAĆ KOTOM DO JEDZENIA. Również bardzo dobrze na sierść kotów działają sproszkowane algi morskie dodawane do jedzenia. Aby nie mieć w domu latających kul włosowych, musicie też koty czesać. Jest to ważne nie tylko ze względu na stan waszego mieszkania, ale także stan zdrowia kotów, które przy wylizywaniu swojej sierści, połykają jej mniej a dzięki temu nie tworzą się w brzuchu kule włosowe. Kot nie może mieć też wyliniałych placków – jeśli je ma, musicie udać się do weterynarza który powinien przeprowadzić z wami dokładny wywiad żeby dowiedzieć się o co może z tym plackiem chodzić! Takie łyse miejsca mogą być oznaką zarówno alergii pokarmowej jak i stresu.
| | Odsłony: 452Chartreux – rasa kota pochodząca z Francji. Możliwe, że był najbardziej powszechną rasą we Francji.
Legenda głosi, że przodkami kotów kartuskich są dzikie koty górskie z rejonu dzisiejszej Syrii, które zostały sprowadzone do Francji przez krzyżowców w XIII wieku, spośród których wielu wstąpiło do zakonu kartuzów.
Koty kartuskie prawdopodobnie zostały sprowadzone do Francji z Afryki w XV wieku przez mnichów z zakonu kartuzów. Są najstarszą rasą hodowaną w Europie.
Pierwsza udokumentowana wzmianka o rasie została sporządzona przez francuskiego przyrodnika Buffona dopiero w XVIII wieku. Populacja kotów kartuskich zmniejszyła się znacznie podczas I wojny światowej. Skoordynowane działania europejskich hodowców tej rasy pozwoliło na uchronienie jej przed wyginięciem. Pierwszy Chartreux został sprowadzony do USA w 1971 roku przez Helen i John Gammon La Jolla, Kalifornia.
Budowa kota kartuskiego jest bardzo podobna do kota brytyjskiego krótkowłosego. Charakterystyczną różnicą między tymi rasami jest budowa głowy kota: u kota brytyjskiego jest bardziej okrągła, a u kota kartuskiego wpisana w trapez. Ponadto kot kartuski powinien mieć nos prosty, bez wyraźnego stopu w przeciwieństwie do kotów brytyjskich krótkowłosych, które tę cechę odziedziczyły w procesie kształtowania rasy po kotach perskich. Poniżej zdjęcie młodej kotki rasy kot kartuski. Są to koty bardzo inteligentne, łatwo się uczące, np. włączania radia, otwierania zamków drzwi. Nawet jako dorosłe osobniki uwielbiają zabawę, potrafią aportować w taki sam sposób, jak pies. Koty kartuskie szybko reagują, a ze względu na wyjątkową łowność, są bardzo cenione przez rolników francuskich.
Koty kartuskie zwykle wiążą się z jedną osobą i często chodzą za nią po całym domu. Nie są agresywne, są dobre dla dzieci i innych zwierząt. Przepadają za pieszczotami.
Koty kartuskie miauczą bardzo rzadko, za to bardzo głośno mruczą. Niektóre wydają nawet szczebiotliwe dźwięki.
Słynnymi właścicielami kotów kartuskich byli: francuska powieściopisarka Colette i francuski prezydent Charles de Gaulle.
| | Odsłony: 727Kot nubijski/żbik afrykański– podgatunek żbika europejskiego, ssaka z rodziny kotowatych. Zamieszkuje prawie całą Afrykę (poza bezwodnymi pustyniami i tropikalnymi lasami deszczowymi) oraz Półwysep Arabski. Jak widać, istnieje pewne zamieszanie w nazewnictwie tego gatunku. Wynika ono z faktu, że najnowsze badania genetyczne dowodzą niezwykle bliskiego pokrewieństwa między żbikiem i kotem nubijskim i sugerują, że należy je zaliczyć do jednego gatunku, ewentualnie wydzielając jedynie odrębną grupę żbików zamieszkujących Bliski Wschód i Afrykę. Kota nubijskiego uważa się za przodka kota domowego.
Długość z głową: 45-75 cm.
Długość ogona 20-38 cm.
Masa ciała 3-6,5 kg.
Wysokość w kłębie 36 cm
Ubarwienie Kot o zmiennym ubarwieniu, od żółtoszarego do ciemnoszarego. Deseń mało widoczny, podobny do wzoru spotykanego u kotów domowych. Tylna strona uszu ma czerwony lub rudobrązowy odcień. Ogon z dwiema wyraźnymi obrączkami, reszta "rozmazana". Pyszczek prążkowany. Koty leśne są ciemniejsze od tych, które zamieszkują półpustynie.
Budowa Kot o dość lekkiej budowie. Ogon spiczasty, długi i cienki.
Pożywienie Drobne gryzonie, pajęczaki, jaszczurki i niewielkie ptaki.
Dojrzałość płciowa 11 miesięcy.
Rozród Ciąża trwa około 50-60 dni, w miocie 2-3 młodych.
Przedstawiciel tego gatunku został sklonowany w 2003 roku, był to samiec o imieniu Ditteaux. Potem klonowano kolejne osobniki, by zapobiec wymarciu tego gatunku. W 2005 roku przyszło na świat osiem zdrowych kociąt, których rodzice byli klonami.
Tryb życia
Prowadzi samotny tryb życia.
| | Odsłony: 383Meine coon - rasa kota pochodząca z Ameryki Północnej. Koty rasy maine coon wyróżnia wielkość (są jednymi z największych kotów domowych), inteligencja i żywiołowość.
Maine coon jest jedną z najstarszych ras kotów w Północnej Ameryce. Pierwszego maine coona napotkano na amerykańskim północnym wschodzie, na terytorium zwanym obecnie Nową Anglią.
Istnieje wiele hipotez tłumaczących powstanie rasy.
Pierwsza zakłada, że występowały one dziko w stanie Maine skąd wzięły swoją nazwę. Człon nazwy „coon” odnosi się do popularnej teorii, że są one wynikiem skrzyżowania kota domowego z szopem praczem (ang. racoon, popularnie coon). Chociaż pręgowany maine coon ze swoim pełnym ogonem wygląda jak szop pracz, połączenie takie genetycznie byłoby niemożliwe.
Inne wyjaśnienie odwołuje się do sprowadzenia kotów angora Marie-Antoinette przywiezionych do Ameryki przez żeglarzy i europejskich kolonistów w końcu XVIII wieku.
Trzecia historia odnosi się do wikingów, którzy mogli zabrać norweskie koty leśne na pokłady swoich statków, gdy podróżowali przez Ocean Atlantycki do Nowego Świata. Norweskie koty leśne wyglądają podobnie do maine coon i te koty mogły się skrzyżować z miejscowymi kotami, dając tym samym początek tej rasie.
Maine coon został uznany za rasę narodową Kanady. Po raz pierwszy pokazano go na wystawie w Nowym Jorku w 1860 r. W 1976 utworzono Maine Coon Breeders and Franciers Association i uznano rasę w USA. FIFe uznała ją oficjalnie w 1983.
| | Odsłony: 529Neva Masquerade – rasa kota domowego, zaliczana do ras półdługowłosych, pochodząca z Rosji. Uznana przez FIFe dopiero w 2008
Historia rasy: Historia rasy jest ściśle związana z rasą kotów syberyjskich. Legenda głosi, że pierwsze koty z oznaczeniami pojawiły się w okolicach Petersburga w XVII wieku. Był to efekt samoistnych krzyżówek kotów syberyjskich z niezwykle popularnymi wówczas na arystokratycznych salonach kotami syjamskimi.
Nazwa kotów Neva Masquerade pochodzi od przepływającej przez Petersburg rzeki Newy i od wystawnych balów maskowych, jakie wydawali rosyjscy władcy. Neva ma na pyszczku oryginalną „maseczkę”, która odróżnia ją od innych kotów syberyjskich.
Moda na syjamy przeminęła, ale ślad ich obecności pozostał – co jakiś czas w miotach dziko umaszczonych i wolno żyjących syberyjczyków rodziły się i rodzą do dziś koty o charakterystycznym, syjamskim ubarwieniu.
Pierwszy standard nevy został przygotowany w 1987, w Związku Radzieckim, w klubie „Kofofiej”, któremu przypisywane jest również autorstwo nazwy – Neva Masquerade. Nevy charakteryzuje żywy temperament i bogata psychika. Błyskotliwie inteligentne, ciekawskie, przyjacielskie i lojalne, bardzo silnie przywiązują się do opiekuna.
Stosunkowo łatwo adaptują się do nowych warunków i dobrze znoszą podróże, tak więc nadają się również na towarzyszy osób lubiących wyjazdy. Są komunikatywne i nieco bardziej głośne niż ich dziko ubarwieni kuzyni (koty syberyjskie). Głos nevy jest bogaty w barwy i dźwięki.
Chętne do zabawy, wspinaczki i skoków, potrzebują wysokobodźcowego otoczenia, stąd też doskonale radzą sobie w licznej (także wielogatunkowej) gromadzie. Nie ma w nich cienia agresji; raczej unikają bójek i domowych konfliktów.
