Kot perski – stara rasa kota, zaliczana do grupy długowłosych. W Europie pojawiła się w XVII wieku.

Waga dorosłego kota : 2,5–6 kg

Liczba kociąt w miocie 3–4

Usposobienie: spokojne, miłe, łagodne, niewielkie talenty łowcze, mało towarzyskie. Woli wylegiwać się na kanapie, niż grasować w krzakach

Umaszczenie  rozmaite odmiany barwne (czarna, biała, ruda, niebieska, kremowa i inne, jest ich ok. 150). Również kolor oczu może być różny: niebieski, pomarańczowy lub mieszany (jedno niebieskie drugie pomarańczowe).

Budowa :Budowa krępa. Kończyny silne. Głowa duża, masywna, szeroka, czoło wypukłe, policzki pełne, broda dobrze rozwinięta. Nos mały, szeroki, z tzw. stopem. Ogon puszysty na całej długości. Średnia długość sierści ok. 10 cm. Wewnątrz ucha, a także między opuszkami palców wszystkich łap, powinien znajdować się pędzelek sierści. Kolejną charakterystyczną cechą kota perskiego jest tzw. kryza, którą tworzy gęsta i dłuższa sierść rosnąca od uszu wokół brody.

Charakter Mają bardzo łagodne i spokojne usposobienie. Persy lubią samotność,ale bardzo chętnie znoszą wszelkie pieszczoty i zabawy, zarówno z dziećmi jak i dorosłymi. Koty te są kompletnie pozbawione agresji, nie używają zębów i nie drapią podczas zabaw. Gości w domu akceptują szybko i bez problemów, łatwo też przystosowują się do nowych warunków. Uwielbiają wylegiwać się na kanapie. Nawet mając do dyspozycji ogród i dużo miejsca na świeżym powietrzu, wolą wybrać wygodny fotel w domu

Koty perskie dzielą się na:

    szylkretowe

    szynszylowe

    jednobarwne

    dwubarwne

    colorpoint